Hayatın Fısıltıları

Geçen gün yolda yürürken içimde tarif edemediğim bir düzensizlik vardı. Kalbim yoğun duygularla doluydu, aklım ise dağınık düşüncelerle meşguldü. Sanki bir şey arıyordum ama ne olduğunu tam olarak bilmiyordum. İçimde bir kapı vardı ama anahtarını kaybetmiş gibiydim. Belki de hepimiz dönem dönem bu hâli yaşarız; neye özlem duyduğumuzu bile bilmeden, hayatın derinlerinde gizli bir anlamı ararız.

O sırada yardım bekleyen birine rastladım. Hiç tereddüt etmeden elimi uzattım. O anda içimde sıcak bir huzur yayıldı. Belki de hayat, o küçük iyilik aracılığıyla bana asıl cevabı veriyordu. Çünkü bazı dualar sözlerle değil, davranışlarımızla kabul olur. Bazen aradığımız şey, bir başkasının ihtiyacına dokunduğumuz anda bulunur.

Hayat, aslında sürekli bizimle konuşur. Karşımıza çıkan insanlar, küçük tesadüfler, gündelik anların içindeki ince detaylar… Hepsi bir şey anlatır. Ancak çoğu zaman içimizdeki gürültü bu fısıltıları duymamıza engel olur. Biraz durup, kalbimizi sakinleştirip iç sesimize kulak verebilsek, her şeyin bir sebep ve hikmetle karşımıza çıktığını fark ederiz.

Bu noktada Dostoyevski’nin şu düşüncesi yankılanıyor: “İnsan, bazen en çok kendinden kaçar; oysa aradığı cevap yine kendi içindedir.”

Belki de içimizdeki kapının kayıp anahtarı, kaçtığımız o iç yüzleşmede saklıdır.

Balzac da insanın arayış hâlini çok çarpıcı bir şekilde dile getirir:

“Hayat, küçük iyiliklerle büyük anlamlar kurar.”

Yani bazen en sıradan görünen davranış bile, ruhumuzda derin bir iz bırakır.

Tolstoy ise insanın iyilik yoluyla kendini bulmasını şöyle ifade eder:

“İnsan ancak başkalarına iyilik ettiğinde gerçek benliğine yaklaşır.”

Bu söz, yaptığımız bir yardımın neden bize huzur verdiğini açıklar niteliktedir.

Belki de aradığımız kapı aslında çoktan açılmıştır; fakat biz hâlâ gözümüzü duvarlara dikmişizdir. Hayat her gün bir şey anlatır. Mesele, o anlatılanı duymayı bilmektir. Bazen cevap, bir tebessümde; bazen bir selamda; bazen de birine uzattığımız o sade ama samimi elde saklıdır.