Gözlerin Dili: Kalpten Kalbe

Gözler, karşımızdakine “Seni fark ettim, buradayım ve seninleyim” diyebilmenin en sade yoludur. Bir dost sohbetinde, iş hayatında ya da günlük karşılaşmalarda kurulan bu kısa bağ; güveni, yakınlığı ve empatiyi derinleştirir. Albert Camus, “İnsan gözleriyle de teşekkür eder” derken tam da bunu anlatır.

Samimiyet çoğu zaman dilimize değil, bakışlarımıza yansır. Çünkü anlamak bazen dinlemekten çok, görmeyi gerektirir. Hem kendimizi hem karşımızdakini gerçekten görebildiğimizde duygular paylaşıma dönüşür. Tolstoy’un şu sözü bunu pekiştirir: “İnsan, gözleriyle de sever.”

Göz teması sadece bakmak değildir; hissetmek, anlamak ve bağ kurmaktır. Bir bakış, yıllarca kalpte iz bırakabilir. Dünyayı daha iyi bir yer yapmanın yolu belki de en yakınımızdakini gerçekten görmeye başlamaktan geçer. Paulo Coelho’nun ifadesiyle:

“Gözler yalan söylemez.”

Eğer gözlerimizi sevgiye açarsak; yargının yerine anlayışın, uzaklığın yerine yakınlığın, soğukluğun yerine sıcaklığın geçtiği bir dünya mümkün olur.

Çünkü gözler…

Ruhumuzun en etkileyici, en dürüst anlatıcılarıdır.