Ruhun Sessiz Yağmuru

Gökyüzüne baktım. Bulutlar ağır ağır süzülüyor, güneşin kırık ışıkları ise hüzünle dans ediyordu. Bu manzara bana, güzelliğin çoğu zaman sessizlikte saklı olduğunu hatırlattı.

Kalbim yalnızdı ama gözlerim çevreyi taramaktan kendini alamıyordu. İnsanlar geçiyordu, rüzgar ağaçlara dokunuyor, yapraklar sessizce titriyordu. Yağmurun hafif sesi, pencereye vuran su damlaları… İşte bunlar ruhun en derin köşelerini sarsan anlar.

Yalnızlığın kendisi, birçok yazara göre bir keşif yolculuğudur. Montaigne, “Kendi kendimizin dostu olmasını öğrenmek, hayatta sahip olabileceğimiz en değerli hazinedir” derken, yalnızlığın insanın iç dünyasına açılan bir kapı olduğunu hatırlatır. Marcel Proust ise, “Gerçek mutluluk, çoğu zaman kendi içimizde, sessiz ve kimselere söylemediğimiz anlarda gizlidir” der.

O gün yürürken adımlarım, yağmurun ritmiyle birleşti. Gökyüzü güzeldi, ama içimde kelimelere sığmayan bir yalnızlık vardı. Gözlerimiz sürekli hareket eder, ama çoğu zaman bakmakla görmek arasında kayboluruz.

Hüzün, ruhun gizli nehridir. Akıp gider; bazen coşar, bazen susar… Ama her zaman bir iz bırakır. Bize kendimizi hatırlatır, kalbimizin melodisini çalar. Virginia Woolf’un dediği gibi, “Yalnızlık bir boşluk değil, bir düşüncenin, bir duygunun derinleşmesine izin veren bir mekândır.”

Belki de hayatın en değerli anları, yalnızken hissettiklerimizde saklıdır. Çünkü insanın en büyük öğretmeni, kendi kırık kalbidir. Acılarımız ve sevinçlerimizle büyür, olgunlaşır ve bize hayatın en derin sırlarını fısıldar.

Sessiz bir yağmur altında yürümek, bazen ruhun en güzel yolculuğudur; çünkü o yolculukta kendimizi bulur, dünyaya ve hayata yeniden bakmayı öğreniriz. Yalnızlık, bir eksiklik değil, içsel bir zenginliktir; tıpkı yazarların kitaplarda anlattığı gibi, ruhun sessiz bir bahçesi…