Çocukken sevilmeyen erkeklerin yetişkinlikte taşıdığı kaygılar

Sevilmemiş, anlaşılmamış ve korunmamış. Çoğu zaman “güçlü ol, ağlama, dayan” denmiş. Oysa hiçbir çocuk, hangi cinsiyetten olursa olsun, sevgisizliğin yükünü taşıyamaz. Erkek çocuklarının duyguları görmezden gelindiğinde, büyüdüklerinde sessiz ama derin yaralar taşırlar.

Bugün yetişkinlikte karşılaştığımız birçok kaygının, uykusuzluğun, öfke patlamasının kökeninde işte bu çocukluk eksiklikleri vardır. Sevgiyle sarılmamış, anlaşılmamış, korunmamış erkekler; büyüdüklerinde kaygı bozuklukları, öfke sorunları ya da ilişkilerinde güvensizlikle yüzleşirler. Çünkü insanın en temel ihtiyacı olan sevgi ve güven, çocuklukta eksik bırakıldığında, yetişkinlikte hiçbir başarı ya da statü bu boşluğu dolduramaz.

Toplum erkeklerden güçlü olmalarını, duygularını bastırmalarını ister. “Ağlama, adam ol” denir. Böylece erkek çocuk, içindeki kırılganlığı gizlemeyi öğrenir. Ancak gizlenen o kırılganlık, yetişkinlikte kaygı olarak, öfke olarak, yalnızlık olarak geri döner.

Kaygı yaşayan, öfkeyle baş edemeyen ya da uykusuz gecelerde ilaçlara sarılan erkekler aslında zayıf değildir. Onlar, çocukken duyulmamış çığlıklarının bedelini ödeyen yetişkinlerdir. Bazen öfkeli görünürler, bazen içine kapanırlar, bazen merhametleriyle şaşırtırlar. Çünkü içlerinde hâlâ anlaşılmayı bekleyen bir çocuk yaşar.

Belki de artık şu gerçeği kabul etmeliyiz: Erkekler de sevilmeye, anlaşılmaya, korunmaya muhtaçtır. Onların da gözyaşı değerlidir, onların da kalbi incinebilir. Çocukken görmezden gelinen her erkek, büyüdüğünde toplumun sessiz kaygı taşıyıcısına dönüşür.

Ve en önemlisi… Bir erkek çocukken korunmamışsa, yetişkin olduğunda da kendini korumakta zorlanır. Toplum olarak görevimiz, erkeklerin de insan olduklarını, kırılganlıklarının ve ihtiyaçlarının değerli olduğunu hatırlamaktır. Çünkü gerçek güç, duyguları bastırmakta değil; onları onurlandırabilmekte yatar.