Hayat: Batıda Pahalı, Doğuda Sıkıcı

“Batıda hayat pahalı, doğuda sıkıcı.”

Bu cümle, Türkiye’nin sosyoekonomik dengesizliğini tek bir nefeste özetleyen bir halk tespiti gibidir. Coğrafi olarak kısa bir mesafe olsa da, yaşam biçimleri arasındaki fark bir uçurum kadar derindir.

Batı: Paranın Konforu, Ruhun Yorgunluğu

Batı illerinde hayat, hızın ve tüketimin üzerine kuruludur. Fırsatlar çoktur, yollar geniştir, insanlar özgürdür; ama bütün bunların bedeli, yaşamın ekonomik yüküdür.

Ev kiraları, market fiyatları, ulaşım ücretleri… Hepsi modern hayatın “bedeli” gibidir. İnsanlar kazandıklarının önemli bir kısmını yaşamak için değil, hayatta kalmak için harcar.

Büyük şehirlerde yalnızlık bile pahalı hale gelmiştir. İnsan, kalabalıklar arasında kendine yer bulamaz; kendine ayıracak zamanı bile parayla satın almak zorunda kalır.

Doğu: Huzurun Bedeli, Tekdüzeliğin Sessizliği

Doğu illerinde ise hayat daha yavaştır. Trafik yoktur, doğa daha yakındır, insanlar birbirini tanır. Ancak bu huzurun içinde bir başka eksiklik gizlidir: hareket ve çeşitlilik eksikliği.

Kültürel etkinliklerin sınırlı olması, gençlerin iş fırsatlarının kısıtlılığı, sosyal yaşamın dar bir çevreyle sınırlı kalması, birçok kişiyi “sıkışmışlık” duygusuna iter.

Bu yüzden, batıya göç edenlerin çoğu ekonomik nedenlerle değil, kendini geliştirme ve dünyaya açılma isteğiyle yola çıkar.

İki Uç Arasında Bir Gerçek: İnsan Arayışta

Batı yorar, doğu sıkar. Ama her iki uçta da insan aynı şeyi arar: anlamlı bir yaşam.

Bir taraf “kazanmanın” peşinde koşarken ruhunu yitirir; öteki taraf “huzurun” içinde kendini unutmaya başlar.

Oysa yaşam, pahalı ya da sıkıcı olmaktan öte, anlam dolu olabildiğinde güzelleşir.

Belki de insanın asıl ihtiyacı; batının imkanlarını, doğunun sadeliğiyle buluşturabilmektir.

Sonuç: Dengeyi Bulmak

Hayatın değeri, nerede yaşadığımızla değil, nasıl yaşadığımızla ölçülür.

Batının hızına doğunun huzurunu katabilen, yaşamın bedelini değil, değerini düşünebilen insanlar; işte onlar gerçek “zenginlerdir.”