Zikir, Kulu Diri Tutan Bağdır

Gerçekten seven, sevdiğini anar; andıkça sevgisi artar.

Zikir de böyledir: Sadece dilin tekrarı değil, kalbin yönelişi ve sadakatin ifadesidir. Dille anılan, zamanla gönülde kök salar.

Zihnimiz sürekli dünya telaşıyla meşgul olduğundan, kalbimiz körelmekte. İşte böylesi bir zamanda en çok ihtiyaç duyduğumuz şey; kendimizle ve Rabbimizle bağ kurabilmektir.

Bu bağı en güçlü şekilde sağlayan, kalbi diri ve şuurlu kılan en önemli unsur ise zikirdir.

İnsan sıkıldığında, daraldığında ya da başına bir sıkıntı geldiğinde kalkıp namaz kıldığında, salavat veya tesbih getirdiğinde gönlü ferahlar. Bunların her biri birer zikirdir.

Nitekim ayette şöyle buyruluyor: “Ancak Allah’ı anmakla kalpler mutmain olur.” (Ra’d, 28)

Hz. Peygamber (s.a.s) ise şöyle buyurmuştur: “Rabbini zikredenle zikretmeyenin farkı, diri ile ölü gibidir.”

Ne yazık ki bugünün insanı teknolojinin esiri olmuş durumda. Telefon elinden düşmüyor; namazdan çıkar çıkmaz telefona sarılıyor. Cuma hutbesi okunurken bile telefonla meşgul olanlar var. Defalarca uyarılmalarına rağmen hâlâ aynı haldeler.

Böylelerinin kalpleri ölü gibidir. Cüsse oradadır ama zihin başka yerdedir.

İbadetin zevkine varamıyor, “bir an önce bitsin” diye bekliyorlar.

Oysa önemli olan, ibadetten zevk almak; aksi halde ruh ölü gibidir.

Rabbim ibadetin muhabbetini hepimize nasip eylesin.

Bir gün Hz. Peygamber (s.a.s), Muaz b. Cebel’in elinden tutarak ona şöyle hitap etti: “Ey Muaz! Vallahi seni gerçekten seviyorum. O hâlde her namazdan sonra şu duayı mutlaka yap: ‘Allah’ım! Seni zikretmek, sana şükretmek ve sana en güzel şekilde ibadet etmek hususunda bana yardım et.’” (Ebu Davud, Vitr, 26)

Gerçekten seven, sevdiğinin hem dünyada hem de ahirette fayda görmesini ister.

Efendimizin Muaz’a tavsiyesi de bize şunu hatırlatır:

Ey insan, Rabbini sev! O’nu zikret; çünkü zikrin özü sevgidir.

Rabbim, cümlemizi zâkir kullarından eylesin.